Straal Mirthe: Straal!

Welkom op het blog van Mirthe. Het blog waarmee we zijn begonnen om onze naasten te infomeren over het wel en wee rondom Mirthe, toen ze ziek was. Een hersentumor, medulloblastoom, met uitzaaiingen en tumorcellen in het hersenvocht. De behandeling leek aan te slaan, Mirthe was klaar en de MRI liet geen kanker meer zien. De toekomst die weer voor ons open lag, bleek van korte duur. De kanker was terug (of nooit helemaal weg geweest), een tweede behandeling startte, maar bleek niet op te kunnen tegen de onverwachte wending die het kreeg: uitzaaiingen in de botten. 11 dagen na het staken van de behandeling, vertrok Mirthe naar de sterren op 29 september 2014.
Het blog wordt nog bijgehouden, minder frequent, maar om te laten zien hoe Mirthe mij nog steeds inspireert. Na haar overlijden ben ik mij gaan inzetten als ervaringsdeskundige ouder om de zorg voor kinderen met kanker te verbeteren. Nog altijd is er ruimte voor verbetering, al worden er veel nieuwe ontwikkelingen doorgevoerd.

dinsdag 25 maart 2014

van nu naar de toekomst

Maandag 24 maart


Nu Mirthe schoon is, zijn we wat praktischer aan het worden: de beperkingen die ze op het moment heeft, hoe gaan we daar mee om? en hoe kunnen we daar voor de toekomst op in spelen. Ineens is het heel fijn om op het revalidatie centrum bekend te zijn en de nodige vragen te ventileren. Het huis is om te beginnen niet echt handig voor Mirthe. Kijk alleen al naar de vele drempels en hoogte verschillen in de vloer. Misschien dat er veel verbetering op treed, maar er is niemand die kan zeggen hoe lang het herstel gaat duren en in hoeverre we herstel mogen verwachten. We hebben alleen de situatie van vandaag om vanuit te gaan.
Gelukkig hebben we vandaag een afspraak met de ergotherapeut. Zij kan ons in elk geval helpen om het 1 en ander in kaart te brengen. Nu zijn er al veel scenario's door ons de revue gepasseerd en hebben we het wel gehad over aanvragen doen bij de WMO, voor woningaanpassingen. Maar ergens heb ik dat tot vandaag niet heel serieus genomen. Meer zo van 'dat komt ooit nog wel eens', maar ja het inzetten op dat 'ooit' is wel eerder dan wachten tot dat moment. Dat klinkt nu wat warrig zoals ik het nu beschrijf, maar we hebben het nu over een aanbouw, zodat er beneden een slaapkamer voor Mirthe kan komen. Een aanvraag kan misschien wel jaren duren, dus als het over een paar jaar echt nodig is, dan kunnen we maar beter nu gaan beginnen met de hele papiermolen. En waarschijnlijk is het wel eerder nodig dan over een paar jaar...volg je het nog? Ik denk soms wel makkelijk over het tillen van Mirthe, maar nu is ze nog maar 16 (?) kilo...dat wordt er, als het goed is, niet minder op. Bovendien is de trap niet heel veilig en zijn onze ruggen ook niet altijd even soepel, evenals de schouders. Dus om het 1 en ander voor te zijn, kwam er in het gesprek met de ergo wel op uit dat de procedure in werking wordt gezet. Het was een hele waslijst van punten waar rekening mee gehouden moet worden, naast de vloer, ook communicatie, vervoer, verzorging, noem maar op.
Om het zo door te nemen, schrik ik daar best wel van. Zo flexibel ben je dus als ouders, dat je je gewoon aan past aan de behoeften van je kind, dat je er niet altijd meer bij stil staat hoe veel je eigenlijk aan past. Bizar, maar je doet het. En dat is maar goed ook, anders zou je niet meer weten waar je moet beginnen.
Niet dat ik dat weet, waar het gaat om al die toestanden aan te vragen, maar goed daar zijn instanties voor. Mocht iemand de illusie hebben gehad dat het voor ons nu vooral genieten is en tot rust komen, no way. De rest van ons leven begint net en dat is even hele andere koek dan een jaartje geleden. Niet dat je ons hoort klagen, hoor. Het is alleen even een reality check, we storten ons vol goede moed (en met alle liefde) in de volgende schakel van het bureaucratisch, zorgverlenend, papierverslindend, efficient georganiseerde, welwillende Nederland. Klinkt hoopvol, of niet dan?

zaterdag 22 maart 2014

Hooggewaardeerd bezoek

22 maart 2014

Vanmiddag komt Eline op visite, tenminste, dat is de planning. Maarre nou heeft Mirthe rode vlekken in het gezicht. De oncoloog maar gebeld...die maakt zich geen zorgen, ze heeft geen koorts en heeft ook geen last van de plekken in het gezicht. Vanmiddag belt ze terug.

De oncoloog had niet het idee dat we langs moesten komen, we waren ook al langer dan 3 maanden klaar met de behandeling, dus de weerstand zal wel goed zijn. Oke, fijn dat ze daar zo duidelijk over zijn. Weet nog niet goed wanneer naar de huisarts en wanneer ziekenhuis bellen. Dat horen we gaandeweg wel, zo dus.

Het bezoek was errug leuk. De meiden hebben leuk gespeeld, samen of naast elkaar. Veel overeenkomsten en net zo veel verschillen. Mirthe moest natuurlijk wel haar nieuwe trap showen en dat vond Eline ook wel heel leuk. Lars vermaakte de meiden met zijn grappen en grollen. En mama mocht Mirthe niet helpen! Echt, als er andere helpende handen beschikbaar zijn, dan mag ik echt niet helpen. Dit keer was het 'line' die moest helpen, oftewel mama van Eline. Of anders samen met Lars van de glijbaan. Heerlijk en bij het uitzwaaien wilde Mirthe meteen door naar de speeltuin, want daar zijn schommels en een klimrek.

donderdag 20 maart 2014

Trap, psychologische test, school

20 maart 2014

Mirthe is super-duper-blij met haar nieuwe trap voor het speelhuisje. Elke dag wil ze er wel even op. Knappe oom Frank dat hij dat heeft kunnen maken! Hoewel Mirthe zegt dat papa het gemaakt heeft, een beetje wel natuurlijk, maar zonder het technisch inzicht van Frank en de hulp van Thomas, was het toch niet zo geworden.
Vanochtend dus ook weer haar trap beklommen, het was prachtig weer, dus schoenen aan en hup klimmen maar. Het mooie is, dat ze op deze trap de armleuning goed kan vast houden en dat ik haar onder de oksels kan ondersteunen, zodat ze nu echt met beenkracht omhoog moet komen. Als ze aan de handen loopt, compenseert ze die kracht en dat kan je nu goed merken. Het gaat vandaag al beter dan begin van de week. Blijven oefenen dus.

Vanmiddag weer naar 'school', en wat heeft ze er weer zin in. Vandaag hebben we een volle agenda, Mirthe heeft gewoon haar klasje. Maar wij hebben ondertussen 3 afspraken staan. De eerste is met de revalidatie arts. We nemen de voortgang door en nogmaals halen we het speerpunt van de revalidatie naar voren. Alleen is die wel verandert met 3 maanden geleden. Toen wilden we vooral de motoriek, het lopen, bevorderen. Maar nu lopen we vooral aan tegen de communicatie. Als ze iets willen hebben dan zegt ze dat vaak ook zo: 'wil iets hebben' of 'wil dingen hebben' of 'jij moet die pakken'. Wat dat iets, ding of die is?? geen idee. Dat kost de nodige inspanning om daar achter te komen. We willen alles pakken, dat is het probleem niet, maar dan hebben we wel meer aanwijzingen nodig. Dat is lastig voor een 3,5 jarige, dat is duidelijk. Misschien dat de NAH (Niet Aangeboren Hersenletsel) daar ook van invloed op is of dat de behandeling daar invloed op heeft of dat het gewoon is dat ze meer op ons aangewezen is dan een motorisch normaal mobiel kind. Hoe het ook zij, het is lastig als we haar niet begrijpen, doordat zij de woorden niet kan vinden. Dusss dat is nu het speerpunt geworden : communicatie.
De revalidatie arts wil ook Mirthe nog even zien, vooral het lopen. Kijken of de voeten minder stijf zijn dan vorige keer. En wat ik dan wel weer leuk vind, is dat ze ook kijkt naar de schoenen. Die komen heel simpel gewoon van de Bristol, met de leuke Hello Kitty plaatjes (heel belangrijk voor Mirthe), maar ze worden goedgekeurd als zijnde goede schoenen, met voldoende steun. Ja, want daar let ik dan dus wel op, bij de aanschaf, dat ze steun geven en hoog om de enkel sluiten.
Voor nu is het voldoende, ze wil het wel in de gaten houden en over 3 maanden nog eens zien hoe het gaat. Als het goed gaat, hoeft er geen aanpassing gedaan te worden, maar het kan zijn dat ze zooltjes nodig heeft of zelfs een spalkje, zodat ze de knie niet op slot zet bij het lopen en dan de voet naar buiten draait.
De volgende afspraak liep eigenlijk in elkaar over. Dit was een combi afspraak met de psycholoog en de mw'er. De laatste hadden we bij de aanmelding al gesproken en de psycholoog had twee weken geleden een tijdje meegekeken met de psychologische test. En dat is een verhaal apart... Mirthe zou een psychologische test krijgen, daar was een uur voor gepland. Prima, dat is te overzien, hoewel ik een uur al heel lang voor haar vond, maar goed. Ik ging ervan uit dat de psycholoog goed op de hoogte was van de situatie rondom Mirthe, wat betreft energie en dat ze nog in opbouw zit wat betreft de peutergroep. Dus dat ze wel rekening zou houden met wat Mirthe aan kan. Bovendien neemt ze de test niet altijd heel serieus, dus... ze zal niet alles op alles zetten om de test af te ronden, denk ik, want dat benoemt ze ook nog als mogelijkheid.
Had ik dat even verkeerd ingeschat! Ik mocht de hele test achter de 'onewayscreen' zitten. Mirthe wist niet dat ik daar zat (hoewel het mij niks verbaasd als ze wel door heeft hoe het zit, want ze kijkt af en toe wel een beetje vreemd naar de spiegel). Na 45 minuten zie ik dat het wel genoeg is voor haar. Ik verbaas me erover dat de psycholoog het niet ziet. Ondertussen kijkt haar collega even mee, maar bemoeit zich er niet mee (met deze collega bespreken we vandaag de uitslag). Ik ga ervan uit dat de test bijna wordt afgerond voor vandaag. Het uur is immers bijna voorbij. Maar nee, ze gaat nog even door, onder het motto 'we doen nog even dit'. Dan loopt ze nog even naar de groep om te zeggen dat ze nog een paar minuutjes langer nodig heeft. En weer wordt er nog een test uit de koffer getoverd. En ik zit te twijfelen, grijp ik in of kijk ik het aan. Ik ben helemaal verbaasd over Mirthe dat ze elke keer weer het onderste uit de kan haalt, terwijl ze ook even een moment had dat ze zo in huilen zo uitbarsten (zeker als ik erbij had gezeten). En toch bijt ze door. Na een halfuur uitloop komt de pm (pedagogisch medewerker) op hoge poten bij in de kamer kijken 'is ze nou nog bezig!?' Ik benoem dat dit te veel van Mirthe vraagt en dat dit echt niet kan. Nou daar was deze pm het helemaal mee eens! De test is direct afgerond en Mirthe wordt terug gebracht, op de groep spreekt de pm de psycholoog aan. De groep heeft al die tijd op Mirthe gewacht en Mirthe kan niet zo veel hebben. Nu is ze de hele middag van de groep gehouden en kan ze eigenlijk alleen nog mee met het zwemmen, wat nu ook korter is omdat de test uitliep...
Ik wacht op de gang op de psycholoog en spreek haar ook aan. Waarom heeft ze alles op alles gezet om de test af te krijgen?? Ik snap het niet, ook de uitleg niet. Ik dacht dat iedereen het belang van het kind voorop stelde en dat is hier niet gebeurt. Ik heb nu wel door dat we Mirthe moeten beschermen tegen zichzelf. Ze kan haar grenzen niet aangeven en dat moeten wij haar helpen bewaken. Dat heb ik ook tegen deze psycholoog gezegd, dat het ook haar verantwoordelijkheid is en dat ze anders tussentijds moet overleggen. Als ze naar de groep kan lopen, kan ze ook naar mij toe lopen! Gebeurt is gebeurt. Maar toen kwamen we thuis en Mirthe was zo moe, dat ze alles eronder spuugt. Logisch. Het hele weekend heeft ze hier last van gehad. Ik had mij voor genomen om dit tijdens het gesprek van vanmiddag nogmaals te benoemen, zodat dit echt goed helder voor iedereen is, dat dit gewoon onder hun neus gebeurt. Ik heb mijn les wel geleerd en zal de volgende keer ingrijpen. Gelukkig begrepen de gesprekspartners van vandaag heel goed waar het om draait en zij hopen dat Mirthe niet een weerstand heeft gekregen van testen, door deze negatieve ervaring. Want die blijven langer hangen dan de goede....we zullen het zien.
Dit allemaal gezegd te hebben, zijn we natuurlijk super trots dat Mirthe gemiddeld gescoord heeft! Tussen de 90 en 110 is gemiddeld, Mirthe zit op 94 en soms op 97. Dat terwijl het zo pittig was. En wat ook genoemd mag worden is dat ze ook puzzeltjes moest maken en dat is wel zo lastig als je handen niet alles doen wat je wilt, want daar zit nog die ataxie in (onwillekeurige bewegingen/ haperingen), zo'n puzzel maken kost voor Mirthe extra veel energie. Eigenlijk geld dat voor alles wat ze doet, praten, bewegen, proberen rechtop te zitten, lopen, eten en drinken, noem maar op. In dat koppie is dus alles op orde (haha, wat fijn om dat te zeggen en te weten dat het ook echt zo is).
Er wordt ook gesproken over school. Aanmelding op Lars' school is helemaal prima. Ze zullen in alles helpen met de overdracht en school is ook welkom voor een bezoek. Dat is geweldig. Verschillende opties zijn besproken, dat Mirthe langer door gaat met revalidatie, dat ze meteen na de zomer op school start of dat ze een tijdje een combineert van beiden. We hebben duidelijk uitgesproken dat het ons niet uitmaakt wanneer ze naar school gaat, als het voor haar maar op het juiste moment is. Is dat na de zomer, prima, is dat over een jaar, ook prima. Mirthe geeft wel aan wanneer ze het kan.
Al met al een goede dag. Laat de lente dan nu maar echt beginnen.

zondag 16 maart 2014

De balans opmaken

Eindelijk hebben we goed nieuws te verspreiden en dat doet goed! Zo velen van jullie, vrienden , familie, kennissen, betrokkenen of geinteresseerden, die ons hebben gevolgd de afgelopen 10 maanden. Het is fijn om te weten dat we in deze intensieve tijd zo gesteund zijn door iedereen. Dat heeft ons veel kracht gegeven en zal dat ook nog wel een tijdje doen. We zijn er nog niet, Mirthe is dan wel schoon, maar de spanning is nog niet voorbij, die is er over een paar maanden weer, hoor. Want er worden geen garanties gegeven, dat is de realiteit. Dat is wat deze ziekte doet. We kijken wel meer naar de toekomst, maar met de benen stevig in het hier en nu. Wat vandaag kan is mooi mee genomen en vandaag genieten we. Morgen zien we wel waar we dan van kunnen genieten en dat is een heel verrassende manier van leven.
Maar de toekomst wacht niet, komt telkens dichterbij (hangt natuurlijk af van het moment dat je voor ogen hebt...). In dit geval heb ik het over de schoolgaande leeftijd die voor Mirthe ook bijna bereikt is. Nog maar 3 maandjes en ze wordt 4 jaar! Dus ook kijken naar haar toekomst is reeel. Afgelopen dinsdag ochtend, mooi voor de uitslag aan, heb ik een inventariserend gesprek gehad op Lars' school. Is het reeel om Mirthe aan te melden of slaan we die stap over en kijken we meteen naar speciaal onderwijs? Ook hier maar weer bij het begin beginnen en gewoon vragen of het mogelijk is en wat er voor nodig is om het dan mogelijk te maken.
Dat is best ingewikkeld, want er is niemand die kan zeggen hoe de lichamelijke beperkingen zijn over een paar maanden. Misschien kan ze dan wel lopen met een rollator? Wie zal het zeggen. Dus gaan we maar uit van hoe het vandaag is. Vandaag kan ze dat nog niet, zou ze wel baat hebben bij een eigen rolstoeltje om zich te verplaatsen, dat leek de school ook een goede optie. Die vraag leggen we bij het revalidatie centrum neer. Want nu heeft ze alleen de pony en dat is niet handig op school. En ook thuis zou het fijn zijn als ze zich zelf kan verplaatsen en niet alles hoeft te vragen.
Wat IQ betreft denk ik dat ze goed zit. Ze weet veel en kan veel benoemen. Tijdens het psychologisch onderzoek, waarbij het IQ getest wordt, op het revalidatie centrum, liet ze een knap stukje aanpassingsvermogen zien: de psycholoog verstond niet wat ze zei. Tot drie keer toe zei Mirthe 'flapperen', maar dat werd dus niet herkent. Mirthe is even stil en zegt: 'vliegen'. Ik vind het knap. Maar het is ook frustrerend. De uitslag van deze test horen we komende week.
De school ziet het wel zitten met Mirthe, en dat doet mij natuurlijk goed. We gaan het elke 3 maanden evalueren, om af te stemmen of het Mirthe ook goed doet of dat er toch verder moet worden gezocht naar passend onderwijs. Dat evalueren is, omdat er ondersteuning wordt aangevraagd voor ambulante begeleiding op school, het rugzakje. Maar die regeling stopt per 1`augustus... nou ja, er komt een plan voor Mirthe en daar evalueren we dus regelmatig op... het duurt ook nog zo lang, want op z'n vroegst zal Mirthe na de zomervakantie naar de basisschool gaan.

Voor zover Mirthe's toekomst. Dan die van ons, want ja, door de hele situatie zitten we allebei thuis. We zijn zeer actief geworden in het consuminderen, haha. Geeft niks, dat het noodgedwongen is. Ik wil al heel lang bewuster, ecologischer, duurzamer en back to basic leven. Gelukkig is er veel informatie te vinden over het hippe 'consuminderen'. Mede door de crisis zijn er natuurlijk veel mensen noodgedwongen aan het consuminderen geslagen. Wat als neveneffect heeft dat ze gezonder eten, want minder uit pak eten = minder zout = en dus goedkoper. Nou deden wij dat een paar jaar, geen pakjes meer gebruiken. Dus daar viel niet veel winst te behalen. Ik word telkens vindingrijker en weet ook zeker dat we sommige dingen erin houden, als we het weer wat breder kunnen laten hangen. Gewoon omdat het goed voelt, leuk is om te doen en fijn is voor de portemonnee en vaak ook nog allerlei gezondheidsbevorderende bij effecten (en dat vind ik ook wel heel fijn!). Om je een idee te geven wat dit soort besparende dingetjes zijn: eigen wasmiddel maken, allesreiniger maken, eten uit eigen tuin ( ja ook nu al. Ben je gezegend met zevenblad in je tuin? eet er van en dan wil je het niet meer kwijt. Onuitputtelijke groente en heel rijk aan vitamine en mineralen).
Ook hier moeten we reeel zijn. Dus ben ik weer aan het solliciteren. Al is het maar een klein baantje van een paar uurtjes werk in de week. Heel spannend wel, weer een stapje vooruit kijken en de vraag of het wel allemaal te combineren valt. Vast wel, maar het is even wennen, natuurlijk. Wordt vervolgd

dinsdag 11 maart 2014

SCHOON!!!!!!

11 maart 2014

Vandaag is de dag des oordeels...of zo voelt het in elk geval!
Eindelijk om een paar minuten voor 7 het verlossende telefoontje: de foto's zijn goed. Mirthe is SCHOON!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

donderdag 6 maart 2014

De eerste MRI (na de behandeling)

De MRI van afgelopen maandag is goed gegaan. We hebben nog geen uitslag, hoor, dat duurt een week: dinsdag 11 maart na 17.00 uur. De MRI wordt eerst die middag besproken in het team en daarna krijgen wij het dus te horen. Spannend, heel erg, dat is zeker. Ik denk dat het al goed is dat we nu nog niet gebeld zijn, maar... niets is zeker tot we het echt horen, natuurlijk.
Voor Mirthe zit het meest vervelende er dus op, die MRI. Eerst weer de VAP aanprikken, hartverscheurend weer. Tijdens de bestraling vond ze het op een gegeven moment normaal, maar nu was het echt weer heeeeeeeeeeeeeel vervelend.
De narcose was weer de routine: op mama's schoot, lekker tegen mama's buik, dekentje over, slangetje zoeken voor de narcose en voor we het wisten lag ze al onder narcose. Heel erg mooi, zoals dat ging. De MRI zou weer een 30/45 minuten duren, jaja, hmmm, maar niet heus. Na bijna anderhalf uur kwamen ze eindelijk weer met Mirthe naar buiten. Ik had me ook geen illusies gemaakt hoor, de vorige keer zeiden ze dat ook en duurde het ook zo lang. Dusse lekker rustig mee gelopen, geen stress.
Mirthe werd al wakker en was niet zo blij. De sondepleisters op de wang zaten los en dan weet zij ook al wat er moet gebeuren. De wangpleisters vervangen is tegenwoordig ook al een hartverscheurend dingetje. Gelukkig zijn we voorbereid op dergelijke situaties, altijd zitten er wangpleisters in de tas. Want ook in het ziekenhuis zijn die niet altijd bij de hand. Meteen op de pacu maar dat vervelende klusjes gedaan, voor de hele sonde zou sneuvelen, dat zou pas drama zijn.
Ondertussen regelt de anesthesist dat Mirthe weer 'haar' kassa op het bed krijgt (het is toch wat, dat zelfs de anesthesist dat nog weet..). Mirthe is er echter niet van gecharmeerd, nee, ze wilt zelluf lopen en spullen halen. Ze zit nog te wiebelen op haar bed van de narcose, maar: ik wil zelluf lopen! Nou na de pleisters dus de kleren aan en op pad.
Ondertussen wordt er een jongen (puber leeftijd) naar de ok gebracht. Zijn anesthesist ziet ons zitten bij het weg rijden en komt nog even vragen hoe het gaat (ja je leert wat mensen kennen..., maar wel leuk dat ze dat doet). De jongen in kwestie komt even later terug: met zijn VAP in een potje. Hmm, dat is wel weer hoop gevend! Een ander meisje is net binnen gebracht vanaf de afdeling. Haar moeder heb ik op de afdeling weleens gezien. Maar verder is aan haar ook te zien bij welke afdeling ze vandaan komt: door het kale hoofd, dat is afgedekt met een fleurig mutsje. Ook zij krijgt de VAP eruit: voor de tweede keer kapot (gebeurt zelden, maar bij haar 2x). Dit keer krijgt ze geen nieuwe, want de chemo's zijn klaar.
Even voor de volledigheid: de VAP wordt meestal pas na een jaar, na afloop van de behandeling verwijderd. De jongen die de VAP eruit kreeg, was al geruime tijd klaar: hij had een mooie gezonde bos haar (hoewel er enkelen zijn die geen haaruitval hebben en een volle bos haar dus niet alles zeggend is en enkelen hebben geen volledige haargroei na de behandeling...). Ik vermoed in elk geval dat hij al ruim een jaar klaar was. Bij het meisje was het noodzaak. En bij Mirthe vermoed ik dat die blijft zitten tot ze zonder narcose de MRI in kan. De Omaya is een ander verhaal: die blijft zitten zolang die geen problemen geeft, het verwijderen zou een groter risico zijn dan te laten zitten (tenzij er dus problemen mee zijn, zoals een bacterie die er in zit).
Zo leer je dus weer veel op de pacu, haha. Na een halfuurtje mag Mirthe wel naar het functie centrum, waar we ook gestart waren vanochtend. Maar dat duurt lang zeg, tjonge jonge. Na nog een half uur wordt er nog maar eens gebeld. Zo lang zaten we anders nooit op de pacu... Mirthe vermaakt zich ondertussen wel met van alles en nog wat, maar niet met de kassa. Die had ze immers niet zelluf op gehaald.
Op het functie centrum word ons elke 5 minuten zo wat gevraagd of ze al geplast heeft: nee. Na het spelen in de wachtruimte, lopen we weer terug naar haar kamertje, zodat ik even op bed kan verschonen. Maar tot mijn verbijstering wordt die al verschoond. Dan heb ik er genoeg van. Zometeen gaan we naar huis en als ze vragen of ze geplast heeft, zeg ik gewoon ja. Terwijl 1 zuster de kamergenoot van Mirthe naar de MRI brengt, pakken wij de spullen in en lopen langs de andere zuster om te laten weten dat we gaan. Ze vraagt niks verder en wij hoeven dus ook verder niks te zeggen, lekker makkelijk. Op naar huis!